De avonturen van Jasper & Jolijn, hoofdstuk 1: Opa
Je zult wel denken, alweer een verhaal over een trein. Daarvan zijn er al zo veel, en ik heb ze allemaal al gelezen. Weet je, dan moet je dit boek maar snel weer dicht doen, want dit is namelijk niet zomaar een verhaal maar een heuse vertelling van echte gebeurtenissen. Er gebeurt veel meer in het leven van een trein dan dat je je voor kunt stellen, Soms wanneer je een trein aankijkt dan zie je ze wel eens denken: "Ga je mee?" Deze vertelling begint bij Jasper, een kleine naam misschien, maar dat is Jasper niet. Jasper was een hele grote stoere stoomlocomotief. Zo groot en zo enorm dat hij zelfs de bijnaam Jumbo heeft gekregen. Jasper was gemaakt voor het grote en zware werk, maar zo voelde hij zich helemaal niet. Jasper zat in de put. Het was 1 januari, koud en mistig. Er was gister vuurwerk geweest, Jasper had het in de verte gezien. De lucht was verlicht met rode en gouden sterren, het was prachtig. Maar Jasper stond alleen, helemaal aan het einde van een opstelterrein, een parkeerplaats voor treinen die een poosje niet gebruikt worden. Er stonden verderop nog wel meer treinen, maar die stonden allemaal te ver weg om een praatje mee te maken. Jasper was echt helemaal alleen...Tijdens de kerstdagen had Jasper mensen horen praten over goede voornemens. Toen was hij nog erg druk met rondrijden en toeteren naar andere treinen. Maar hij had wel geluisterd naar wat al die mensen zeiden. Er was er een die zei: "Ik wil een grote reis maken, misschien wel om heel de wereld heen. En dan ga ik al die plaatsen bezoeken die op de plaatjes in de geschiedenisboeken staan: het vrijheidsbeeld, de Eiffeltoren en misschien zelfs wel de Taj Mahal (een soort begraafplaats in India wat ook wel een mausoleum genoemd wordt)."
Maar onze Jasper die stond stil, dat deed hij heel vaak want weet je, treinen zoals Jasper werden eigenlijk alleen nog maar gebruikt voor speciale uitjes. En die vond Jasper echt heel erg leuk, maar de rest van de tijd dan stond hij daar maar. Jasper had zijn ouders ook al lang niet meer gezien. Het is niet zo dat een trein een baby trein op de wereld zet, dat zou ook niemand geloven. Maar Jasper was gemaakt uit dezelfde plaat staal als zijn ouders voor hem, en van hen heeft hij alles geleerd wat hij moest weten om op het spoor te kunnen rijden. Jasper had ook een opa, en van hetzelfde staal als opa waren Jasper's ouders gemaakt. Het klinkt best wel een beetje ingewikkeld maar nu weet je wel hoe een trein een hele familie heeft net zoals jij en ik.
Het was tijd voor goede voornemens, net zoals de mensen die hadden. Jasper voelde iets kriebelen, iets wat hij lang niet had gevoeld. Je weet wel, dat gevoel dat je krijgt als je iets echt heel graag wilt gaan doen en aan niets anders meer kunt denken. En Jasper? Jasper wilde niet langer meer alleen zijn. Hij had kolen aan boord en tegenwoordig een soort loopband die de kolen direct in de ketel lieten rollen. Hij wist wat zijn goede voornemen ging zijn: Niet meer alleen zijn. Hoe hij dat ging doen? Jasper ging naar opa toe en hem een gelukkig nieuwjaar wensen. Wie is opa? Opa was ook een Jumbo stoomlocomotief, maar opa was al weer heel wat jaartjes met pensioen en woont tegenwoordig in het Spoorwegmuseum. Opa geniet daar van zijn oude dag met bijna elke dag wel visite dus opa was niet vaak alleen. En het enige dat Jasper wilde was ook niet alleen zijn.
Jasper stookte zijn ketel op, en hop daar ging hij zo van het opstelterrein af het spoor op. Langs stationnetjes en velden vol met sneeuw. Hij genoot van de frisse wind die langs zijn ketel streek, de prachtige rookpluimen die door de kou nog mooier waren dan anders, en hoe verder hij reed, des te beter hij zich voelde. Een klein uurtje later reed Jasper het terrein van het museum op. De achterdeur stond open heel voorzichtig reed jasper een stuk het museum binnen. En daar stond opa. Van pure blijdschap onstnapte er wat stoom uit de fluit. "OPA!" riep hij. Maar opa had Jasper al lang gezien, en nu dus ook gehoord. De hele zaal stond vol met rook, Opa liet zichzelf rustig aan van zijn plek rijden zoals het een oude heer betaamt en kwam langzaam tot stilstand naast Jasper. Opa zei: "Wat ben ik blij om jou te zien, het is hier al heel lang best wel stil." En toen wist Jasper het zeker, hij had gedaan wat hij moest doen en nu kwam alles goed.
"Wat kom je doen knul?" zei opa. Jasper was net zo groot als opa, maar voor opa was hij nog steeds een knul, en dat vond Jasper toch wel grappig. Jasper begon uit te leggen over oud en nieuw en hoe hij helemaal alleen stond achter op het opstelterrein met niemand om mee te praten, en hoe hij alleen nog maar aan opa had kunnen denken. Opa's schoorsteen begon steeds harder te glimmen en als hij had kunnen blozen dan had hij dat gedaan. "Ik snap het helemaal hoor knul, treinen zoals jij en ik zijn niet vergeten maar helaas steeds minder nodig. Mensen begrijpen niet dat ook wij gevoel hebben en onze familie missen." Jasper knipperde begrijpend met zijn lampen, opa snapte het. "Maar," zei opa, "wist je dat er samen met jou nog een trein uit de werkplaats is gekomen? Daar heb je toen je jonger was best lang mee opgetrokken. Ze kwam uit een andere plaat staal maar jullie konden het geweldig met elkaar vinden. Hoe heette ze ook alweer?" Opa liet bedachtzaam een pluim rook ontstappen. Jasper keek opa hoopvol aan want hij was in al die drukte om te leren hoe het werkte op het spoor, zijn begintijd helemaal vergeten. "Ja!" riep opa "Ik weet het weer! Dat was Jolijn." en hij begon spontaan met al zijn lampen te knipperen. "Ja Jolijn." zei hij nog een keer. "Jullie konden het zo goed vinden dat ik lang heb gedacht dat jullie samen verder zouden gaan. Maar Jolijn is gaan werken voor een andere maatschappij en toen ben ik haar uit het oog verloren." Bij Jasper begon er langzaam een lampje te branden, hij begon zich te herinneren wie Jolijn was, en hoe leuk ze het samen gehad hadden. Hoe had hij dat nou kunnen vergeten? "Waar is ze nu?" vroeg Jasper. Maar opa knipperde met zijn rode lamp, hij wist het niet meer. "Er is misschien een aanknopingspunt, ik weet dat ze is omgebouwd voor werk in koudere gebieden en veel bouwmateriaal moet vervoeren. Mijn advies is deze: Rijd richting het noorden en vraag eens rond onderweg. Er rijden namelijk niet zo heel veel stoomtreinen meer dus iemand moet toch iets gezien hebben." Jasper dacht na. Er zou heel veel geregeld moeten worden voor zo'n reis; genoeg kolen en water, via andere treinen uitzoeken waar hij kon bevoorraden, opstelterreinen zoeken onderweg voor rustpauzes zodat zijn ketel niet te heet werd... Maar hij wist het zeker, dit was zijn goede voornemen: Hij ging op reis en op zoek naar Jolijn. Misschien was zij ook wel alleen en was ze hem nog niet vergeten. En wat zou hij allemaal wel niet zien onderweg; spoorbruggen over water, spoortunnels onderwater en treinen in verschillende landen en aan het einde van de rit was Jasper niet meer alleen. Jasper voelde zich rustig en vastberaden worden. "Opa," zei hij "Ik ga onze familie weer bij elkaar brengen, ook al is het maar voor 1 keer. En als ik dan terug kom dan kan ik je alles vertellen over mijn reis en nieuwe vrienden. "Ik vind het een prachtig idee" zei opa. " Zorg alleen wel dat je voor de kerst weer terug bent zodat je je ritten kunt rijden." " Komt helemaal goed opa" zei Jasper terwijl hij achteruit het museum weer uit reed. "Dank je wel voor het gezellige praatje, ik laat je weten hoe het gaat. Nu ga ik snel laden en mijn reis plannen." En weg was hij. Opa knipperde nog een keer groen als afscheid wetende dat het wel even ging duren voordat Jasper weer terug zou zijn.
De volgende keer: Hoofdstuk 2: Gepakt en gezakt.
Reacties
Let op: HTML wordt niet vertaald!